Ontdek de rijke geschiedenis van het Anne Frank Huis

Anne Frank werd geboren als Annelies Marie Frank op 12 juni 1929 in Frankfurt, Duitsland, als dochter van Otto en Edith Frank. Haar vroege jeugd werd gekenmerkt door een vredig Joods leven. Maar de opkomst van de Nazi Partij in Duitsland in de vroege jaren 1930 moedigde de familie aan om naar Amsterdam te emigreren, op zoek naar veiligheid en een nieuw begin. Voor haar 13e verjaardag, weken voordat ze zou onderduiken, kreeg Anne een dagboek dat haar nalatenschap zou worden. Ze vulde de pagina's met observaties over haar dagelijks leven, haar relaties en haar gedachten en gevoelens. Dit dagboek werd het belangrijkste verslag van haar ervaringen in het Achterhuis.

Het gebouw aan de Prinsengracht 263 is oorspronkelijk gebouwd in 1635. In de jaren veertig waren hier de kantoren en het magazijn van Opekta gevestigd, een bedrijf dat pectine verkocht voor het maken van jam, geleid door Otto Frank, Annes vader. Het gebouw bestond uit een voorhuis en een achterhuis, dat aan het zicht van de straat werd onttrokken door andere gebouwen. De familie Frank live in een appartement aan het Merwedeplein nadat ze in 1933 Duitsland ontvluchtte vanwege de toenemende vervolging door de nazi's. Ze leidden een relatief normaal leven totdat de Duitse bezetting van Nederland in mei 1940 de anti-Joodse maatregelen verscherpte.

Op 6 juli 1942, nadat Annes zus Margot was opgeroepen voor een werkkamp, dook de familie Frank onder in het Achterhuis, een verborgen ruimte in het bedrijfspand van Otto Frank. Later voegden de familie Van Pels en Fritz Pfeffer zich bij hen, in totaal acht mensen. Meer dan twee jaar lang leefden ze in benauwde omstandigheden en waren ze afhankelijk van een paar helpers die voedsel, voorraden en nieuws uit de buitenwereld naar binnen smokkelden. Deze periode is beroemd geworden door het dagboek van Anne Frank, waarin ze hun angsten, hoop en dagelijks leven tijdens de onderduik beschrijft.

Op 4 augustus 1944 werd het achterhuis overvallen door de Gestapo en alle acht bewoners werden gearresteerd en gedeporteerd naar concentratiekampen. Alleen Otto Frank overleefde. Na de oorlog raakte het gebouw in verval. Het achterhuis werd leeg gelaten, zoals Otto Frank had gewild, om het gevoel van verlies en de afwezigheid van de overledenen over te brengen. In het begin van de jaren 1950 stond het gebouw zelfs op de nominatie om gesloopt te worden als onderdeel van een stadsvernieuwingsproject. Dit benadrukt de nadruk die in de naoorlogse periode werd gelegd op wederopbouw in plaats van behoud van dergelijke locaties.

Toen het dagboek van Anne Frank na publicatie in 1947 internationale bekendheid kreeg, groeide de publieke belangstelling voor haar schuilplaats. Er werd een campagne gestart door Nederlandse burgers en prominenten om het gebouw van de sloop te redden. In 1957 werd met betrokkenheid van Otto Frank de Anne Frank Stichting opgericht, die zich inzette voor het behoud van het gebouw en het uitdragen van Annes idealen. Het gebouw werd gerestaureerd en op 3 mei 1960 werd het Anne Frank Huis officieel geopend als museum, waar bezoekers de aangrijpende geschiedenis van het Achterhuis konden beleven.

Sinds de opening is het Anne Frank Huis voortdurend geëvolueerd om steeds meer bezoekers te ontvangen en de educatieve ervaring te verbeteren. Het heeft verschillende renovaties ondergaan, waaronder aanzienlijke uitbreidingen in 1999 en meer recentelijk, om de doorstroming van bezoekers te verbeteren, meer historische context te bieden en extra ruimte te creëren voor educatieve programma's. Het museum blijft zich inzetten om de authenticiteit van het Achterhuis te behouden en tegelijkertijd Annes verhaal te gebruiken om antisemitisme, racisme en discriminatie wereldwijd te bestrijden.